'Eind april 1943 werden vrouwen met hun kinderen geïnterneerd in Tjihapit, een afgeschermde woonwijk in het noordoostelijk deel van Bandoeng. Aanvankelijk kon er nog wat gehandeld worden met de buitenwereld. Door de afrastering, het gedek, heen ruilden vrouwen kledingstukken voor eten. Ook mijn moeder stond bij het gedek toen een Japanse wacht die rond het kamp liep de vrouwen verjoeg door zijn geweer met bajonet door de afrastering heen te steken. Hij raakte mijn moeder in haar gezicht. Zij heeft daar haar hele leven een litteken aan haar lip aan overgehouden.
Eind 1943 werden we overgeplaatst naar het Adek kamp, nabij de spoorlijn van het Koningsplein naar Meester Cornelis. Op deze locatie van het Algemeen Delisch Emigratie Kantoor, waar voorheen koelies werden geworven voor de tabaksplantages in Deli, werden we in barakken geplaatst. Het kamp was omheind met prikkeldraad en gedek. Na drie of vier maanden werden we opnieuw overgeplaatst, ditmaal naar Tangerang. Dit kamp was ondergebracht in de jeugdgevangenis Tanah Tinggi ten westen van Batavia vlakbij de spoorweg. Wij verbleven daar ongeveer een half jaar tot maart 1944 en werden toen weer teruggebracht naar het Adek kamp.’

'Zowel in Adek als in Tangerang waren aparte afdelingen voor Joden en Irakezen. Wij werden bij Joodse gezinnen geplaatst, maar aangezien wij niet religieus waren opgevoed, had ik daar zelf weinig besef van. In Aanspraak las ik later dat de Duitsers er bij de Japanners op hadden aangedrongen om Joden apart onder te brengen en dat dit de reden was voor de gescheiden barakken. De tellingen van de gevangenen tijdens het appel in de brandende zon duurden eeuwig, vooral omdat er steeds opnieuw geteld moest worden. Als er vrouwen ontbraken, werd er geslagen met een zweep. De hysterie maakte een grote indruk op mij als kind.
Als er geen appels waren, maakten de kleine kinderen overdag van het veldje gebruik om te spelen. Dat was alleen toegestaan zolang het nog niet donker was. Toen wij dit toch een keer deden, kreeg een Japanner dit in de gaten. Hij kreeg mij te pakken en ik moest tien rondjes om het veldje heen lopen waarbij ik met mijn handen kruislings mijn oor en neus moest vasthouden. Daarna trapte hij mij hard in mijn rug en stuurde ons weg. In mijn herinnering werd ik geraakt door een zeer grote laars. In werkelijkheid zal hij geen grote voet gehad hebben, maar voor een kind van mijn leeftijd leek het een reuzenlaars. Volgens mijn broer vloog ik als een voetbal door de lucht. Ik had ontzettende pijn in mijn rug, maar gelukkig werd dat in de dagen daarna minder. Na de oorlog kreeg ik helaas veel last van mijn rug. Wat mij van Adek verder bijstaat is het lijkenhuis. Iedere dag stierven er mensen en liep ik als kind langs de doden en verwonderde mij over de dingen die ik zag. Zo herinner ik mij dat ik me afvroeg of de vlieg die het ene neusgat inging dezelfde was die uit het andere neusgat kroop. Pas veel later begreep ik dat dit niet kon, maar toen wist ik nog niet dat er zoiets als een neustussenschot bestond.’

‘De bevrijding in augustus 1945 maakten wij in Adek mee. Toen wij het kamp onder de bescherming van Engelsen mochten verlaten, zag ik onderweg hoe Japanners op een vrachtwagen werden ingeladen. Van een paar soldaten werden de polsen gebroken zodat zij niets meer konden uitrichten. Het geluid van mensen die op kippenbotjes knagen herinnert mij daaraan tot op de dag van vandaag.
Met een amfibievoertuig werden wij naar een schip gebracht. Er was ineens voldoende te eten – de Engelsen hadden loodsen vol met proviand aangetroffen; voedselvoorraden die door de Japanners waren vastgehouden. De kinderen kregen aan boord zelfs wat snoepgoed. Een ware traktatie. Via Batavia zijn wij uiteindelijk in Medan terechtgekomen. Mijn vader had de oorlog overleefd, maar ik herkende hem bij het weerzien op Sumatra nauwelijks. Hij had een baard en zijn buik was helemaal opgezwollen door oedeem. Wij vernamen daar dat mijn grootouders en andere familieleden in Nederland de oorlog niet hadden overleefd en in Polen waren vermoord.
Vanwege mazelen en ondervoeding ben ik nog enige tijd in het ziekenhuis opgenomen. Uiteindelijk konden wij eind 1946 naar Nederland afreizen met het motorschip Sommelsdijk. Onderweg kregen wij in Attaca warme kleding, want het was koud bij de aankomst in Rotterdam. Wij konden enkele maanden bij een tante van mijn moeder in Den Haag intrekken en vonden daarna onderdak in een pension.’

‘Begin 1964 ontmoette ik Waanderdina (Wanda) Schurgers. Op 3 augustus van datzelfde jaar trouwden wij. Tot op de dag van vandaag zijn wij onafscheidelijk samen en delen wij lief en leed. Wij woonden toen in Amsterdam en ik ging werken als redacteur van het tijdschrift Bedrijf en Techniek bij de Diligentia Uitgeversmaatschappij. In 1969 zette ik voor uitgeverij Born het succesvolle tijdschrift Bedrijfsdocumentaire op. Wij verhuisden naar Osdorp, maar door interne spanningen vertrok ik bij de uitgeverij en begon ik een eigen bedrijf voor industriële documentatie in Vinkeveen.’

‘Mijn vrouw Wanda moest wegens gezondheidsredenen haar baan als doktersassistente opgeven en wilde iets gaan doen met haar belangstelling voor kalligrafie en handschriften. Aangezien ik haar bracht en ophaalde, besloot ik zelf de opleidingen ook te volgen en zo werden wij samen gediplomeerd schriftkundigen en erkende en beëdigde schriftexperts. Samen richtten wij in 1980 het Algemeen schriftkundig bureau E. en W. Waisvisz op. Wij specialiseerden ons in schriftexpertises, contra-expertises, identiteitsonderzoek en schrift-psychologische analyses. In de loop der jaren kregen wij steeds meer opdrachten vanuit de politie, justitie en advocatuur, maar ook uit het bedrijfsleven en van particulieren, waarbij wij werden aangezocht als contra-experts tegen het Nederlands Forensisch Instituut (destijds het Gerechtelijk Laboratorium). Verschillende rechters namen onze conclusies over in hun vonnissen.’
Op het kantoor aan huis bevinden zich vele uitgebreide dossiers en bedankbrieven rond de zaken waarbij zij als experts werden betrokken. Van simpele fraudezaken met valsheid in geschrifte tot aan de geruchtmakende Deventer moordzaak aan toe, waarbij zij gebruik maakten van schriftvergelijking, een gangbare techniek in forensisch onderzoek. ‘Je kijkt dan onder meer naar de vorm en textuur van het handschrift, de hellinghoek, de ronding, de verbondenheidsgraad, de lettersoort, de ruimte om te schrijven, spelfouten en interpunctiegebruik.’